Rozdział 7

Harry przepuścił mnie w drzwiach, zamykając je po chwili za sobą. Odłożyłam kurtkę na wieszak, biorąc się za ściąganie butów, zerkając co jakiś czas na szatyna, który siłował się ze złożeniem parasolu. Mimo, że mieliśmy go ze sobą, to nie okazał się zbyt użyteczny. Szalejący wiatr, skutecznie uniemożliwiał nam schronienie się przed deszczem.

-Daj to sieroto- powiedziałam parskając śmiechem, odbierając z jego rąk połamany już trochę przedmiot. Spojrzał na mnie spod spuszczonej głowy, siłując się z wkradającym uśmiechem na jego usta.

-Poradziłbym sobie- odparł obrażonym tonem, krzyżując ręce na piersi. Starał się być poważny, jednak marnie mu to wychodziło.

-Nie wątpię.-odpowiedziałam śmiejąc się z jego postawy- Ale nie mamy wieczności.- wypowiedziałam kładąc ręce biodrach.- Zresztą wydaje mi się, że już wystarczająco długo nas nie było- dodałam, przekręcając głowę w bok..-A oni- rzekłam szeptem, wskazując ręką na pomieszczenie, domyślając się, gdzie mogą się znajdować- umierają z głodu.

-Poczekaliby w takim razie jeszcze chwilę.-odparł wzruszając ramionami. Uniósł kąciki ust ku górze, patrząc bez skrępowania na moje ruchy. Samo jego spojrzenie mnie onieśmielało. Odgarnęłam kosmyk włosów z twarzy, czując rumieńce na policzkach. Odwróciłam się gwałtownie na pięcie, idąc w stronę dochodzących głosów. Mam nadzieję, że nie zdążył tego zobaczyć.

-Może, może- odpowiedziałam na jednym wydechu, odwrócona do niego tyłem. Usłyszałam, jak kieruje się za mną do kuchni. Weszłam do środka widząc jak znudzeni chłopcy wpatrywali się w ekrany swoich telefonów. Tuż za mną wkroczył Styles, kładąc na stole siatkę z zakupami. Zayn momentalnie podniósł się z miejsca, zwracając się do naszej dwójki.

-Czy wy do cholery powariowaliście?! Robiliście te zakupy w Paryżu, czy w Bradford?!- podniósł głos, przenosząc wzrok co jakiś czas ze mnie Harrego lub odwrotnie. Staliśmy tuż obok siebie, prawie stykając się ramionami. Wyglądaliśmy pewnie jak dwójka dzieci, która coś nabroiła, a teraz muszą dostać kare. Splotłam swoje dłonie przed sobą, wsłuchując się w to, co ma do powiedzenia mój brat.

-Wyluzuj stary, przecież nic się nie stało.-odparł Harry, przekręcając oczami, po czym odsunął się o krok, opierając swoje ręce na kuchennym blacie. Ja stałam w tym samym miejscu, nie ruszając się choćby o milimetr. Nie chciałam się z nim kłócić, tym bardziej widząc go w tym stanie.

-Słucham?- spytał w szoku.- Mam wyluzować?! Czy ty się słyszysz?! Mieliście jechać na chwilę do sklepu, tymczasem nie było was trzy godziny! Nie odbieracie telefonów! Popatrz choćby na pogodę za oknem! Jak mam więc wyluzować! Odchodzę tu od zmysłów, myślałem, że coś się stało!- wykrzyczał mu prosto w twarz, zaciskając pięści. Był zły, i miał do tego prawo. Spojrzałam na wyświetlacz, dostrzegając dwanaście nieodebranych połączeń. No tak, wyciszyłam go. Odwróciłam się do siedzących przy stole chłopców, zerkając na każdego przez chwilę. Louis posłał mi współczujące spojrzenie, na co lekko się uśmiechnęłam.

-Nie przesadzaj.-Zayn spojrzał na niego jak na idiotę, wypuszczając powietrze z ust, starając się uspokoić. Nie chce wiedzieć, co by było gdyby Harry faktycznie wrócił sam. Chyba by się pozabijali.

-Spokojnie Zayn.-odparłam, na co przenieśli swoją uwagę na mnie.- Przepraszam, to moja wina. Powinnam była zadzwonić.-dodałam ze skruchą, kładąc mu rękę na ramieniu. Przyciągnął mnie lekko do siebie, wtulając w zagłębienie mojej szyi.

-Po prostu się martwiłem.-powiedział łagodnym już tonem, odsuwając się nieco, aby móc spojrzeć na moją twarz. Pogładziłam kciukiem jego policzek, dając do zrozumienia, że już wszystko jest w porządku. Nie wiem co go napadło. Zawsze się o mnie troszczył, jednak teraz jakby coś się zmieniło. Jego wybuch złości był co najmniej dziwny.

-Była ze mną bezpieczna.- wtrącił się Harry, przerywając sielankę. Wpatrywał się w nas pustym wzrokiem.

-Tego właśnie nie jestem pewien- odgryzł się Zayn, mrużąc oczy w jego stronę. Zdezorientowany brunet zmarszczył czoło, nie wiedząc, o co znowu chodzi. Sama właściwie nie mam pojęcia, dlaczego to powiedział. Myślałam, że mu ufa prosząc go, abyśmy jechali razem. Jego nagła zmiana zachowania była co najmniej dziwna.

-Co masz na myśli, Malik?- syknął w jego stronę odpychając się rękami od blatu, zmierzając w naszą stronę. Zayn puścił mnie ze swoich objęć, również do niego podchodząc, obrzucając go nienawistnym wzrokiem.

-Myślę, że doskonale wiesz o czym mówię, Styles- odparł nie zmieniając wyrazu twarzy. Atmosfera stawała się coraz bardziej napięta. Żadne z nas nie wiedziało jak ma zainterweniować.  Nie miałam pojęcia o czym mówią, więc tym bardziej nie mogła wysilić się na żaden ruch. Stałam jak sparaliżowana nie ruszając się z miejsca. Gdybym nie wiedziała, że się przyjaźnią, stanowczo stwierdziłabym, że na pewno nie darzą się sympatią. Zmarszczyłam czoło, pocierając je dłonią. Przecież tu chodzi o mnie.. Co jest grane?!

-No panowie!- Louis wstał z miejsca, klaszcząc w dłonie.Wysilił się na sztuczny uśmiech. myśląc, że tego nie zauważyłam. On coś wie..- Ale w końcu jesteśmy tu razem, wszyscy żyją, więc nie ma się czym przejmować!- powiedział starając się rozluźnić atmosferę. Jego rozbawiony ton tym razem nic nie zdziałał. Popatrzył na mnie kątem oka zmieszany, próbując ukryć zdenerwowanie. Trącił Harrego ramieniem, zwracając w końcu jego uwagę. Tommo odkaszlnął nieco, starając się chyba w ten sposób dać mu jakiś znak. Styles momentalnie zrozumiał aluzję, znacznie się prostując. Zerknął na mnie przez ułamek sekundy, a następnie przeniósł wzrok na Liama i Nialla, którzy kręcili głową z zrezygnowaniem. Czułam się tu jak piąte koło u wozu. Miałam wrażenie, że nikogo nie dziwiła reakcja Zayna, tylko mnie. Jakby to było całkiem normalne i nie ma czym się przejmować. A przecież jest! To najlepsi przyjaciele! Bez powodu by się tak nie zachowywali.

-Możecie mi wytłumaczyć, o co tu chodzi?!- warknęłam zirytowana już do granic możliwości. Zayn posłał rozbawione spojrzenie Harremu.

-Śmiało Styles, nie krępuj się. Ma prawo wiedzieć.- rzekł Zayn sarkastycznie, wskazując ruchem głowy na mnie. Skrzyżował swoje ręce na piersi, oczekując na dalsze wydarzenia. Harry spiął się, nie wiedząc co ma robić. Zacisnął mocno szczękę, patrząc na przyjaciela morderczym wzrokiem. Przełknął z trudem ślinę, jakby sprawiało mu to niesamowitą trudność. Stąd mogłam wyczuć przyspieszony puls jego serca. Patrzyłam na niego wyczekująco, jednak za wszelką cenę unikał konfrontacji. 

-Odpuść Malik.- rzekł proszącym głosem Liam.- Nie wracajcie już do tego.- dołożył wpatrując się w swoje dłonie. Po chwili przeniósł wzrok na mnie, prosząc w ten sposób, abym dała spokój tej sprawie.

-Jasne.- warknął Zayn obrzucając Harrego obojętnym spojrzeniem, po czym ruszył na górę. Odprowadziłam go wzrokiem, po czym przeniosłam wzrok z powrotem na chłopców.

-Więc?- spytałam patrząc na nich po kolei. Żaden z nich nie miał zamiaru jednak udzielić mi odpowiedzi.- Mam rozumieć, że się nie dowiem?- spytałam, zatrzymując się tym razem na Louisie. Pokręcił głową na boki z zrezygnowaniem, po czym puścił mi słaby uśmiech. Zacisnęłam usta w wąską linię. Harry błądził pustym wzrokiem po ścianach. Oh, ile bym dała, żeby wiedzieć o czym właśnie myśli.

-Okej- rzekłam, wzruszając ramionami. Pozornie wyglądałam, jakbym niezbyt się tym przejęła. A tak na prawdę ciekawość zżerała mnie od środka. Z drugiej jednak strony, sama nie byłam pewna czy chciałam poznać prawdę. 

Siedziałam właśnie w swoim pokoju z Laslie, opowiadając jej wydarzenia sprzed kilku godzin. Przyjaciółka słuchała uważnie, co mam jej do powiedzenia. W skupieniu wsłuchiwała się, nie przerywając ani razu.

-Dobra, to było dziwne-powiedziała w końcu marszcząc brwi. Opadła bezgłośnie na łóżko, wbijając swój wzrok w sufit.

-Tak, wiem.- odparłam siadając obok niej po turecku.-Najgorsze jest to, że oni mi nic nie powiedzą.- dodałam załamując ręce. Pokiwała głową w zrozumieniu, analizując myśli.

-Słuchaj, może to tylko tak wyglądało? No bo popatrz..- zagadnęła podnosząc się do mojego poziomu.- Zayn zawsze był nadopiekuńczy, Jesteś jego jedyną młodszą siostrą. Boi się o ciebie. Możliwe, że dla niego to całkiem normalne? Nie zapanował nad sobą?-powiedziała przedstawiając swoją teorię. Popatrzyłam na nią, wykrzywiając twarz w zamyśleniu.

-A zachowanie chłopców? Nie Laslie, coś musiało być na rzeczy. Nie widziałaś ich reakcji.-rzekłam przypominając sobie zdenerwowanego Louisa.

-Chyba, że dla nich to też była nowa sytuacja. Pewnie nigdy wcześniej Zayn tak nie reagował-odpowiedziała gestykulując żywo rękami. To ma sens.

-Sama już nie wiem.-odparłam bawiąc się dłońmi.- Może i masz rację.- wzruszyłam ramionami.- Za bardzo się przejmuję?- spytałam siląc się na słaby uśmiech.

-Zdecydowanie.-odpowiedziała mi tym samym- Nie szukaj problemu tam, gdzie go nie ma. Na pewno wszystko się wyjaśni- powiedziała trącając mnie ramieniem. Rzuciłam się na nią, przytulając do siebie. Zaśmiała się gardłowo na moje poczynania.

-Dziękuje, że jesteś. Nie wiem jakbym sobie bez ciebie poradziła.- powiedziałam nie wypuszczając jej z objęć.

-Też nie wiem, co byś zrobiła.- odparła rozbawiona. Parsknęłam śmiechem na jej słowa, oddalając się nieco.

-Wiesz.. Lubię Harrego. Chociaż jest z niego kawał dupka.-odparłam unosząc kąciki ust ku górze. Scott wpatrywała się we mnie w skupieniu.

-Uważaj na niego Hailey, proszę Cię.- powiedziała łapiąc mnie za rękę. Zmarszczyłam czoło na jej słowa. Chyba źle to odebrała.

-Oh, nie. Nie w tym sensie.- Pokręciłam głową na boki, dając jej do zrozumienia, że nie to miałam na myśli.

-Obiecaj mi, że nie dasz mu się omamić. Nie chcę żebyś cierpiała- dodała z powagą, wpatrując się w moje oczy.

-Ale przecież on nie..- zaczęłam, jednak nie dała mi dokończyć.

-Proszę. Po prostu to zrób.- wciąż nalegała. Patrzyłam na nią skonsternowana, próbując dostrzec choć cień wątpliwości. Mówiła całkiem poważnie. To niedorzeczne, że mogła o tym pomyśleć. Przecież nigdy się w nim nie zakocham. A nawet jeśli, to by mnie nie zranił. Nie zrobiłby tego. Dlaczego w ogóle rozważasz drugą opcję?

-Obiecuję.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Tak więc jest już 7 rozdział. Nie jest może zbyt długi. Sama nie wiem czy wolicie takie czy może krótsze :) (możecie napisać w komentarzu, czy na asku- postaram się dostosować) :)

Blog ma już ponad 5,000 wyświetleń oraz 100 komentarzy (!!!) co jest dla mnie totalnym zaskoczeniem, za co również dziękuje :)

Następna sprawa :) Wprowadziłam zasadę, że jeżeli jesteś informowany na twitterze o nowych rozdziałach, jesteś zobowiązany do komentowania rozdziału. Informuje 46 osób, a komentarzy jest 'zaledwie' 23. (uważam, że to świetny wynik, jednak to aż o połowę mniej przy informowanych).

Na prawdę chcę poznać waszą opinię, dlatego wciąż proszę o komentowanie :)

I ostatnie- najważniejsze. Jest mi na prawdę bardzo przykro, ale rozdział nie pojawi się wcześniej niż w przyszły weekend (nie jestem nawet pewna czy wtedy się pojawi.) To ostatni tydzień przed bierzmowaniem i niestety, spędzę go głównie w kościele, ale do tego dochodzi też nauka i wyjazdy do lekarza. Sami więc chyba rozumiecie, że po prostu nie mam kiedy :c

Mam nadzieję, że poczekacie trochę dłużej. Kocham was, i liczę na komentarze ♥ x